GLAS NARODA - BLOG BORACA REPUBLIKE SRPSKE

SVI UZ GENERALA

glasnaroda | 30 Maj, 2011 07:53

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4

Više hiljada građana okupilo se na mirnom mitingu podrške bivšem komandantu Vojske Republike Srpske, generalu Ratku Mladiću, koji je u njegovom rodnom Kalinoviku organizovala Boračka organizacija RS. Na mitingu, kojem su prisustvovali građani iz Hercegovine, sarajevsko-romanijskog regiona i gornjodrinskog, istaknuto je da je general Mladić utemeljivač VRS i Boračke organizacije RS i da onaj ko se toga stidi bježi iz njenih redova.

Među mnogim parolama podrške generalu Mladiću našla se i poruka "Uzeli ste nam orla, ali je ostalo gnijezdo", dok je na prilazima Kalinoviku stajao veliki transparent - Dobro došli u Mladićevo i svi smo mi Ratko.

Predsjednik BORS, Pantelija Ćurguz, rekao je da je general Mladić ostavio trajni zadatak srpskom narodu da čuva i gradi Srpsku.

- Niko na svijetu, izuzev Jevreja, ne zna bolje od nas Srba "milosrdne anđele" zločina i genocida. Niko ko ne zna gdje su Gradina i Jasenovac i ko bar jednom nije svratio na najveće balkansko gubilište u prošlom vijeku neka ne pominje nikoga i ništa i neka ne traži ni utjehu ni pomilovanje - rekao je Ćurguz.

On je poručio, kako je rekao, mentorima zla i projektovanog zločina da ne misle da su Srbi zaboravili ko je, kad i gdje počeo rat, ko je ga projektovao i finansirao i ko ga je i kako završavao. Ćurguz je rekao da nije zaboravljeno ni ko je baštinio islamske deklaracije prije Al Kaide, koga su klale crne hrvatske legije, handžar divizije i druge fašističke palange, a na čijoj strani su bili srpski sinovi.

- Sada najgori hoće da sude i unište najbolje, a general jeste naš časni sin, najbolji srpski oficir 20. vijeka - rekao je Ćurguz i dodao da oni koji hoće da sapiraju obraz srpskih vojnika moraju znati da je on svet i čist, jer ga sapiraju suze srpskih majki vjekovima, zbog onih koji su poklali nejač u prošlim ratovima. Predsjednik Predsjedništva BORS, Dražan Perendija, poručio je da će general Mladić živjeti dok je živ i jedan Kalinovčanin i Srbin.

- Nema grijeha na tvojoj duši, isto kao što nema grijeha na duši tvojih boraca koje si hrabro i junački vodio - poručio je Perendija generalu Mladiću.

Načelnica opštine Kalinovik, Mileva Komlenović, rekla je da su se ljudi okupili na mjestu ponosa i prkosa da pokažu da nisu zaboravili ko je čuvao njihova ognjišta i kolijevke i ko je Srbe vodio kada im je bilo najteže.

- Ako je neko optužen, to ne znači da je kriv i ne prihvatamo da čovjeku takvih moralnih, ljudskih i profesionalnih vrijednosti može biti stavljeno na teret bilo šta nečasno - poručila je Komlenovićeva. Ona je istakla da Kalinovčani ponosno ističu da je ovaj zagorski krš iznjedrio časnog i velikog vojskovođu i heroja srpskog naroda, koji će to uvijek ostati. Delegacija boračkih organizacija posjetila je i rodnu kuću generala Mladića u selu Božanovići.

Srđan Šekara, Fokus (nedelja, 29. maj 2011.)

HEROJ NE MOŽE BITI ZLOČINAC

Posljednji susret i javno pojavljivanje pred novinarima general Ratko Mladić imao je u srijedu, 26. juna 1996. godine, u Centralnom klubu Vojske Republike Srpske u Banjoj Luci, uoči obilježavanja Vidovdana, krsne slave Vojske Republike Srpske. U to vrijeme, odnosno dolaskom pripadnika IFOR u BiH, pojačana je medijska kampanja protiv generala Mladića, koji se morao povući u ilegalu. Upravo zbog toga, dva dana prije Vidovdana održao je pomenutu konferenciju za novinare, da bi se odmah potom iz Banje Luke vratio u Han Pijesak, gdje je ostao sve do 7. novembra 1996. godine, kada ga je pod pritiskom bivšeg visokog predstavnika Karla Bilta i mnogih zapadnih diplomata, dužnosti načelnika Glavnog štaba VRS razriješila tadašnja predsjednica RS, Biljana Plavšić.

Od tada i počinje potraga i bjesomučna medijska hajka protiv srpskog generala Mladića u bošnjačkim i zapadnim medijima i traje skoro deceniju i po. Prije nego što u cijelosti prenesemo posljednje javno obraćanje i kompletan govor generala Mladića, koji je u posjedu redakcije "Fokus", podsjetićemo i na prve "bliske susrete" koje je generalova pratnja imala s pripadnicima IFOR. Naime, odmah poslije pomenute pres-konferencije, general Mladić je, ni sam ne vjerujući da se tako može dogoditi, posljednji put napustio Banju Luku. Već tada, na putu prema Han Pijesku, gdje je bio stacioniran Glavni štab VRS, u mjestu Smrtići, kod Prnjavora, Mladićeva pratnja se sukobila s pripadnicima IFOR. Uspjeli su da ih bez većih problema savladaju i zavežu "SAS-ove specijalce" za transportere na barikadi koju su unaprijed postavili. Poslije prve prepreke generalova pratnja je uspješno izbjegla još dvije zasjede, i to na raskrsnici prema Šamcu i nadomak Brčkog. Istina, u to vrijeme pripadnmci IFOR imali su mandat da mogu hapsiti lica koja se nalaze na javnim optužnicama Haškog tribunala samo u slučaju da ih sretnu u toku svojih redovnih aktivnosti. Od tada ne prestaje potraga za Mladićem, a simptomatično je da su ga snage bezbjednosti Srbije uhapsile mjesec dana prije nego što će se navršiti decenija i po od kada je komandant VRS napustio Banju Luku.

"Fokus" u cijelosti objavljuje posljednji govor i javno obraćanje novinarima u Centralnom klubu VRS, održano 26. juna 1996. godine:

Borili smo se za pradjedovska ognjišta

"Vojska Republike Srpske, srpski narod, pravoslavno sveštenstvo i Republika Srpska, ove godine Vidovdan, slavu Vojske, prvi put proslavljaju u miru i slobodi, časno i dostojanstveno čuvajući i njegujući najljepše tradicije i običaje srpskog naroda. Mir, nacionalna i duhovna sloboda i Republika Srpska rezultat su četvorogodišnje borbe srpskog naroda i njegove vojske. Zahvaljujući hrabrosti i odricanju, Vojska je ovaj ratni period krunisala pobjedom. U krvi i znoju srpski rodoljubi odbili su sve nasrtaje na srpski narod i ostali čvrsti i stameni u očuvanju srpske zemlje. Prema tome, borba za oslobođenje i zaštitu srpskog naroda krunisana je Republikom Srpskom, u koju su pripadnici Vojske, poginuli borci i invalidi, dali najviše. Takvi rezultati su proizvod visoke svijesti i odlučnosti pripadnika Vojske da sačuvaju srpski narod od predviđenog genocida i stvore uslove za formiranje srpske države. Srpski narod zapadno od Drine i njegova vojska energično su se oduprli najezdi muslimanske vojske, Hrvatskog vijeća odbrane, Vojske Republike Hrvatske i snaga najjače svjetske vojne organizacije, NATO, podržanih tokom cijelog rata neviđenom političkom, diplomatskom, psihološko-propagandnom i materijalnom podrškom svjetskih moćnika - krojača novog svjetskog poretka. Učinjeno je to osloncem na vlastite snage, bez prijatelja i saveznika i njihove pomoći, izuzev određene bratske pomoći iz Savezne Republike Jugoslavije i časnih izuzetaka iz svijeta. Naš narod i borci znali su zašto se bore, a borili smo se za svoj narod i pradjedovska ognjišta, za pravdu i jednakost, kakva je data našim neprijateljima - pravo na samoopredjeljenje i državnost.

Vjerovali smo u te ideje i dalje vjerujemo da nikakva sila nije mogla umanjiti ideje i oduzeti nam to pravo. U toj neravnopravnoj borbi, Vojska Republike Srpske ostvarila je briljantne rezultate, za šta svim pripadnicima Vojske Republike Srpske ispred Glavnog štaba VRS i u svoje ime zahvaljujem. Posebnu zahvalnost dugujemo najboljim srpskim rodoljubima koji su ostali na vječnoj straži slobode i ugradili svoj život u temelje Republike Srpske, a ne tako malo njih postali su ratni vojni invalidi. Takva odricanja boraca i žrtvovanje poginulih boraca i invalida, srpski narod ne smije nikad zaboraviti, a nad njihovim sjenima moramo se klanjati i odavati dužno poštovanje brigom za njihove porodice. Dejtonski sporazum je našim ljudima donio prijeko potreban mir. Zaustavljena su borbena dejstva i stradanja, pa se i život počeo vraćati mirnodopskim tokovima. Moram da kažem da je VRS ispoštovala, tačno i na vrijeme, sve odrednice Dejtonskog sporazuma koji se odnose na vojni dio sporazuma, a nema razloga da tako ne bude i ubuduće. Mir u kojem se danas nalazi srpski narod i Republika Srpska nestabilan je i nesiguran, jer naši neprijatelji, pomognuti svjetskim moćnicima, nisu ostvarili željene ciljeve, pa i danas prijete. Nove bojne pokliče koji se povremeno čuju sa hrvatske i muslimanske strane treba ozbiljno shvatiti i pripremati se, da ne bude iznenađenja. Zato, u narednom periodu moramo znanjem i iskustvom, visokom organizacijom rada, upornošću i požrtvovanošću, težište svojih aktivnosti usmjeriti na obuku i osposobljavanje starješina i komandi, vojnika i jedinica za uspješno izvršavanje zadataka u odbrani slobode i integriteta Republike Srpske i interesa srpskog naroda u cjelini. Moram da kažem da mnogi zaboravljaju na hiljade hrabrih srpskih sinova koji su u temelje RS uzidali svoj život, zaboravljaju se invalidi, mučki pobijeni Srbi, stotine masovnih grobnica i hiljade onih koji još čame u hrvatskim i muslimanskim kazamatima, čekajući slobodu. Briga za njih mora biti prvorazredan zadatak svih patriotskih snaga i subjekata naše države. To nije samo socijalno, već duboko moralno pitanje. Vojska Republike Srpske prilagođava svoju aktivnost mirnodopskim uslovima života i rada, a Glavni štab Vojske i komande jedinica grade monolitne jedinice za izvršavanje zadataka odbrane naše domovine. Mnogo se učinilo na tom planu, a potpisom Sporazuma o subregionalnoj kontroli naoružanja na tlu prethodne Jugoslavije u Firenci utvrđene su osnove za ukupnu organizaciju sistema odbrane, pa se mora nastaviti u tom pravcu. Ne treba zaboraviti da Vojska postoji i u miru i da je jedan od najvažnijih činilaca da bi postojala i opstala država. I za Republiku Srpsku, bez obzira što je rat završen, Vojska mora biti instrument u koji će država polagati sve ono što treba jednoj savremenoj vojsci, pogotovo danas, kad je mir još nestabilan. Jer, bez obzira na međunarodne snage, obećanja svjetskih moćnika, garant mira i odbrane srpskog naroda i Republike Srpske može biti samo VRS. Moram da istaknem da je Vojska instrument države koja ima svoje zadatke, obaveze i prava. Želim da kažem da Vojska mora ostati vanstranačka, ili bolje rečeno nadstranačka, te da predstojeći izbori ne smiju uticati na Vojsku, ali će sigurno svaka partija koja bude učestvovala u vlasti morati da vodi brigu o Vojsci, bez uplitanja u stručnu tematiku Vojske. Uostalom, na našem oficirskom i komandnom kadru, koji je ostao na visokom profesionalnom nivou, zavidjeli su nam mnogi tokom proteklog rata. Protekli period rata nije pokazao preveliku brigu za Vojsku od strane državnih organa. Često je Vojska bila prepuštena sama sebi, ali i tada, zahvaljujući samo visokoj svijesti i moralu srpskog borca i komandanta, nismo pokleknuli. Izdvajanja za Vojsku iz budžeta države tokom rata iznosila su do deset odsto stvarnih potreba, pa su se jedinice i komande morale same snalaziti za preostala sredstva. Šta je to bilo preče finansirati u ratu i odbrani naroda od Vojske, koja je vodila i iznijela ovaj rat na svojim plećima? Vojska RS s velikim borbenim rezultatima je stvaralac i zaštitnik Republike Srpske. Iz ovog rata mnogi borci izašli su kao invalidi, a porodice poginulih i nestalih boraca u mnogim sredinama već zaboravljeni i prepušteni sudbini i zaboravu, što se ne smije dozvoliti.

Iako su prestala borbena dejstva, život Vojske mora teći dalje. Vojsci je neophodna odjeća, hrana, lična primanja, zdravstveno obezbjeđenje i sredstva za transformaciju. Vojska je stub države, kako kažu savremeni teoretičari. Neki su zaključili da je rat završen i da im Vojska nije potrebna. Međutim, ona mora da živi u miru, zbog sigurnosti srpskog naroda. Prema tome, hitno se mora zahtijevati odgovoraniji odnos nadležnih državnih organa na obezbjeđenju Vojske neophodnim sredstvima za izvršavanje njenih osnovnih zadataka, a u okviru toga izvršenje predviđene transformacije i normalan život Vojske.

Obezbjeđenje Vojske, rješavanje statusnih pitanja boraca, invalida i porodica poginulih boraca i oslobađanje naših ratnih drugova iz hrvatskih i muslimanskih zatvora moraju se rješavati po hitnom postupku, jer od toga zavisi život i opstanak Republike Srpske. Ne smije se dozvoliti nikome da zapostavlja pitanje odbrane, jer je ovo samo prividan mir, a stvaran mir će prije svega zavisiti od naše snage, tehničke opremljenosti, obučenosti i motivisanosti pripadnika Vojske i stanovništva da se odupre svim eventualnim nasrtajima na srpski narod i Republiku Srpsku.

Potrebno nam je više razumijevanja da se prevaziđu unutrašnji problemi i nesporazumi i organizovano krene u obnovu i razvoj porušene zemlje. Brže se moraju rješavati statusna pitanja boraca i normalni uslovi za obuku i transformaciju naše vojske. Svi moramo znati da je odbrana zemlje najveća obaveza i dužnost svih struktura društva. Odbrana mora jačati, bez obzira na prisustvo međunarodnih snaga, obećanja i garancije svjetskih moćnika u potpisanom Dejtonskom sporazumu. Na to nas obavezuju žrtve i opšti ciljevi borbe za slobodu i ujedinjenje srpskog naroda u jednu državu. Na kraju, još jednom koristim priliku da svim oficirima, podoficirima, vojnicima i radnicima u Vojsci Republike Srpske čestitam Vidovdan - slavu Vojske Republike Srpske, a srpskom narodu, pravoslavnom sveštenstvu i organima vlasti veliki duhovni i državni praznik."

R. JOVIĆ

Anketa: DA LI JE OVO KRAJ TROJEDNE BOSNE I HERCEGOVINE

glasnaroda | 27 April, 2011 09:36

Ako je Kosovo, sa manjim oblikom suverenosti od Republike Srpske, dobilo samostalnost, uz apsolutnu podršku Muslimana i Hrvata u BiH, zašto onda i Republika Srpske ne bi dodila samostalnost?

Đinđić je ubijen ne zato štz je izdao Slobodana Miloševića, već što je otkazao poslušnot svojim sponzorima, kada je rekao: ''AKO KOSOVO DOBIJE NEZVISNOST, MI ĆEMO REPUBLIKU SRPSKU PRIPOJITI SRBIJI''.

Naša anktta je: da li vjrujete da je kraj trojedne Bosne i Hercegovine?

Odgovore šaljite u rubrici komentri.

Zahvalni Adinistratori.

CRKVA: BOGU SE MOLILI A UDBI ISPOVIJEDALI

glasnaroda | 27 April, 2011 09:00

AGENTI U MANTIJI

Tajne službe bivše Jugoslavije, počev od Titove Ozne pa sve do današnjih vremena, bile su i ostale jedina profitabilna preduzeća. U takvim okolnostima, potraga za "kadrovskim potencijalima" nikad nije prestala. Broj saradnika u različitim profesijama, od zanatlija, preko sveštenika do intelektualaca i akademika stalno je rastao. Doušnici tajne komunističke policije su i danas vrlo aktivni u društvenom životu Srbije, pa tako i u Srpskoj pravoslavnoj crkvi. Tabloid prvi put objavljuje imena pojedinih sveštenih lica koja su dala nezaobilazan doprinos "obaveštajnoj zajednici " i objašnjava kako je ta "zajednica" njima ostala večno zahvalna.

Ozna i Udba su, nakon uspostavljanja komunističkog režima, zagospodarile u svim slojevima društva, pa i u Srpskoj pravoslavnoj crkvi i drugim tradicionalnim crkvama i verskim zajednicama. Nakon ubijanja skoro 500 sveštenika i monaha SPC, kao i osuđivanja nekoliko stotina sveštenika na zatvorske kazne u prvim poratnim godinama, komunistički režim je krenuo u organizovanje i mreže svojih agenata u mantiji. U tome su im izuzetno pomagali idejama, instrukcijama i realizacijom negdašnji sveštenici i poratni visoki komunistički funkcioneri Vlada Zečević i Milan Smiljanić.

Pop Vlada Zečević je bio prvi poratni ministar unutrašnjih poslova i čovek koji je potpisao Zakon o zabrani povratka izgnanih Srba i Crnogoraca na Kosovo i Metohiju.

U vreme njegovog mandata na mestu ministra srbijanske policije organizovana je mreža agenata u mantiji. Ta mreža je imala dvostruki vid organizovanja - kroz komunističku tajnu policiju i njene strukture, ali i kroz Udruženje pravoslavnih sveštenika, kao kreaciju tajne policije. Udruženje sveštenika je zapravo predstavljalo sredstvo pritiska na episkopat, ali i institucionalni vid zaštite sveštenika koji su pristali na saradnju.

Drugi sveštenik - Milan Smiljanić je bio ministar poljoprivrede u vreme kada je Srpskoj pravoslavnoj crkvi, drugim tradicionalnim crkvama i verskim zajednicama, ali i narodu, oduzeta nepokretna imovina.

Komunistički režim je, pošto je zagospodario u svim slojevima društva, krenuo u unutrašnje podrivanje SPC. To podrivanje je vršeno na različite načine: ucenama i prinudom episkopa i sveštenika; korišćenjem moralnih slabosti pojedinih episkopa, sveštenika i crkvenih službenika za vrbovanje za rad u svojstvu doušnika tajne policije u Crkvi; ozvučavanjem zgrade Patrijaršije, odaja srpskog patrijarha i vladičanskih dvorova, oltara značajnijih hramova, službenih automobila srpskog patrijarha i episkopa. Posebno su vrbovani sveštenici u krajevima koji su bili antikomunistički nastrojeni. Komunistička tajna policija je o svakom svom doušniku, pa i o onima iz SPC, vodila njihove doušničke dosijee.

I logičko zaključivanje upućuje da je jedan broj vladika i sveštenika bio u agenturi Udbe. Javnosti je poznato da je, recimo, nedavno upokojeni rumunski patrijarh Teoktist bio saradnik Sekuritatee - zloglasne tajne komunističke policije Rumunije. Patrijarh Teoktist se izvesno vreme nakon svrgavanja Čaušeskua povukao sa patrijaraškog trona upravo iz tih razloga. Najsvežiji je primer rimokatoličkog varšavskog nadbiskupa koji, i pored papskog imenovanja, nije mogao da primi tu visoku dužnost pošto se doznalo da je za vreme komunizma radio za tajnu komunističku policiju.

Postavlja se pitanje: zašto se u SPC ne pokazuje dovoljno interesovanja da se otkrije istina o njenom unutrašnjem podrivanju od agenata u mantiji? Zašto Sveti arhijerejski Sinod, a ni episkopi po unutrašnjosti, do danas nisu ništa uradili da se uklone prislušni uređaji iz zgrade Patrijaršije, vladičanskih dvorova i značajnijih manastira i crkvenih domova? Ovo je jos čudnije ako znamo da danas postoje brojne službe, čak i privatne, koje poseduju detektore za otkrivanje postavljenih prislušnih uređaja? Zašto Sveti arhijerejski Sinod SPC od Telekoma nije tražio službenu informaciju o tome kada su na telefonske linije Patrijaršije postavljani prislušni uređaji u tzv. plavim sobama koje poseduje svaka telefonska centrala? Zašto Sveti arhijrejski Sinod SPC nikada do sada nije zatražio da se otvore dosijei episkopa i sveštenika - tajnih agenata komunističkog režima? SPC, a ni njeni vodeći teolozi se do danas nisu izjasnili da li je obavljanje špijunske službe za komunistički režim greh i, ako jeste, kakvu duhovnu kaznu zaslužuju takvi episkopi, sveštenici i monasi? Zašto, nakon objavljivanja imena i doušničkih kartona episkopa i sveštenika u Bosni i Hercegovini, nije pokrenut postupak za utvrđivanje istine o njihovoj delatnosti na razbijanju SPC?

Možda će baš na primeru sveštenika-doušnika u Bosni i Hercegovini ova pitanja biti jos logičnija, a odgovori jasniji...

Zahvaljujući ratu u Bosni i Hercegovini celokupna arhiva republičke Službe državne bezbednosti BiH ostala je u Sarajevu. Tako se i dogodilo da je izvesni Ivan Bešlić uspeo da se domogne dosijea operativnih veza i saradnika Službe državne bezbednosti Republičkog sekretarijata unutrašnjih poslova BiH za period od 1970. do 1990. godine.

Na preko 50.000 stranica materijala sadržani su podaci o saradnicima Udbe i njihovom delovanju. Među njima su, po prirodi stvari, bili pripadnici sva tri naroda u Bosni i Hercegovini: Srbi, Hrvati i muslimani. Ti dokumenti su se našli u četvorotomnoj knjizi pod naslovom ''Čuvari Jugoslavije - suradnici UDBE u Bosni i Hercegovini'' čiji je priređivač ujedno i izdavač.

Uprkos raznim pokušajima osporavanja, objektivnost Bešlićevih knjiga ogleda se u mnogo čemu. Pre svega, bez ikakvih komentara je objavio faksimile pronađenih doušničkih dosijea. Doušničke dosijee je objavio bez obzira na to kom narodu su oni pripadali. Tako su u ovim knjigama najbrojniji doušnici bili Hrvati. Stali su u dva toma, dok su doušnici Srbi i Bošnjaci stali u po jedan tom. I sam Bešlić je Hrvat, sto nije ovde od značaja, ali može biti onog časa kad neko krene da ga osporava.

Bešlić je došao i do klasifikacije saradnika Udbe. Interesantan je spektar zanimanja saradnika. Tu su zanatlije, radnici, tehničari, studenti, asistenti, profesori srednjih škola, pedagozi, zatvorski čuvari, susedi zatvora, komšije, referenti, radnici na privremenom radu u inostranstvu, profesori univerziteta, penzioneri, radnici, vojnici, učenici srednjih škola, ali i episkopi, sveštenici, monasi, pa i jedna monahinja SPC... Udbaje, naravno, istu ''kadrovsku strukturu doušnika'' imala i u hrvatskom i muslimanskom narodu u Bosni i Hercegovini.

Udba ili SDB BiH su u periodu od 1970. do 1990. godine imale 334 saradnika koji su po nacionalnosti bili Srbi. Od 334 Srbina - doušnika Udbe u BiH, njih 43 ili 15 odsto od ukupnog broja doušnika su bili episkopi, sveštenici, monasi, učenici bogoslovije i studenti Bogoslovskog fakulteta SPC.

Oni su, kao i doušnici iz ostalih naroda, bili raspoređeni kroz devet operativnih centara SDB u Bosni, i to u Banjaluci, Bihaću, Doboju, Goraždu, Livnu, Mostaru, Sarajevu, Tuzli i Zenici.

Udba je za svoje saradnike-doušnike vrbovala i pripadnike sekti. Tako su se, na primer, među doušnicima našli i jedan pripadnik sekte jogista - Ranko Janković iz Banjaluke i jedan pripadnik sekte Jehovinih svedoka - Luka Nikolić, pod špijunskim imenom Roki.

Ko su, dakle, bili doušnici Udbe iz redova SPC u Bosni i Hercegovini?

Slavko Gaković, sveštenik u Bosanskom Novom, sa stanom u ul. Moše Pijade br. 15 imao je doušnički nadimak ''Jablanica''. Na ''vezi'' ga je držao operativni radnik Mirko Ješić. On je u njegovom dosijeu zapisao da je u ranijim kontaktima izneo više interesantnih podataka o aktivnostima Srpske akademije nauka i umetnosti na području Bosanskog Novog vezanih za snimanje stanja o stradanju srpskog stanovništva i objekata SPC za vreme bivše NDH, o čemu je pisano u depeši od 25. septembra 1985. godine. Špijunirao je i svog nadležnog episkopa Jefrema.

Kada su prestale aktivnosti SANU na tom prostoru, predloženo je da se sveštenik Slavko Gaković ''Jablanica'' briše iz redova saradnika.

Zanimljivo je da je sveštenik Gaković u trenutku kada ga je Udba zavrbovala da špijunira imao 70 godina, a razlog zbog koga je pristao na saradnju je, kako se vidi iz izveštaja, njegova simpatija prema partizanskom pokretu koji je za vreme rata pomagao.

Monahinja Spasenija sa svetovnim imenom Slavojka Ilić, rođena 1937. godine u Donjem Vakufu, stalno nastanjena u ul. Borisa Kidriča br. 4 u Banjaluci, vođena je pod doušničkim imenom ''Slava''. Za Udbu je počela da radi 1982. g. Na operativnoj vezi ju je ''držao'' Slavko Malešević koji je u njenom kartonu zapisao da je Službu obaveštavala o značajnim bezbednosnim saznanjima i realizovala konkretne zadatke koje je dobijala, a kontakte sa službom ni u jednom momentu nije provalila. Pošto se, prema službenoj oceni SDB-a, pokazala kao dobar doušnik Služba je nameravala da je još intenzivnije koristi i usmerava na praćenje i operativno pokrivanje konkretnih slučajeva i pojava.

''Operativna veza'' je od 1982. g. bio i Zoran Ivanić, tadašnji učenik bogoslovije iz Gornjeg Branešca kod Čelinca. I njega je, iako je tada imao samo 19 godina, držao na ''vezi'' službenik SDB-a iz Banjaluke Slavko Malešević.

Sa Ivanićem je ostvaren kontakt s ciljem da se oceni mogućnost operativnog kombinovanja i stvaranja uporišta SDB-a u redovima podmlatka SPC. Tokom devet kontakata sa službenicima SDB-a, Ivanić je svakom prilikom ukazivao na bezbedonosno interesantna saznanja. Pokazao je, kako se navodi, zavidan nivo spremnosti i iskrenosti, a službenici SDB-a nisu došli do saznanja da je bilo gde provalio kontakte sa Službom.

Vrbovan je i Veljko Stojanović iz Vlatkovića kod Skender Vakufa. Počeo je da sarađuje još kao učenik bogoslovije sa konspirativnim imenom ''Vlatko''. Na ''vezi'' ga je držao Slavko Malešević iz SDB-a Banjaluke, a saradnju su počeli 1984. g. u slučaju ''rasvetljavanja neprijateljske delatnosti Nevena Popovića, bogoslova SPC iz njegove generacije. On je tom prilikom ukazao na više bezbednosno interesantnih saznanja i iskazao spremnost za nove kontakte''.

Simo Ljuboja, sveštenik SPC iz Vrlike, angažovan je kao snalažljiv, konspirativan i pouzdan informator SDB-a na osnovu ''patriotizma''. Konspirativno ime mu je bilo ''Dinara'', a kao sveštenik je obrađivao, kako je zapisano, ''neprijateljsku delatnost SPC''. Angažovan je 1969. godine, a na ''vezi'' ga je držao Marinko Jarić, radnik SDB-a.

Sveštenik Vasilije Cvijanović pod špijunskim imenom ''Kule'', rodom iz Cerovice kod Doboja, a na službi u SAD, ''angažovan je 29. decembra 1983. na patriotskoj osnovi kao saradnik informator na praćenju neprijateljske delatnosti srpskih nacionalista i kleronacionalista SPC na području sektora SDB-a Doboj....

Dok je korišćen na praćenju neprijateljske delatnosti unutrašnjeg neprijatelja ''Kule'' je dostavljao podatke na osnovu kojih je napisano 23 redovne informacije i 27 operativnih depeša''.

U tri navrata mu je davano pokretno ime OTS ''Uran'', a za rad kao izvor SDB-a je novčano nagrađivan. Za period od kad se nalazi u SAD (od 1986. do 1990) javio se pismom tri puta, a na osnovu podataka koje dostavio napisane su dve operativne depeše. Kada je krenuo u parohiju u SAD, dobio je zadatak da prati ''neprijateljski rad Miladina Garića, Gligora Božića i Ratka Đekića. Na ''vezi'' ga je držao Milanko Aladžić, radnik SDB-a Doboj. Kasnije je odustao od kontakata sa službenicima tajne policije.

U periodu od 1986. do 1990.g. za tajnu policiju je radio i sveštenik Slavko Kasipović, paroh u Liješću kod Bosanskog Broda. Špijunsko ime mu je bilo ''Jozef''. Pratio je i u tajnu policiju dojavljivao o delovanju srpskih nacionalista. Zanimljivo je da je njemu SDB otkazao saradnju zbog toga što je nad licima prema kojima je saradnik Jozef usmeravan brisan operativni tretman.

Današnji protojerej-stavrofor Milan Pajkanović, paroh u Obudovcu, vrbovan je za SDB 1980. godine. Špijunski nadimak mu je bio ''Miha'', a dužnost mu je bila da prati svoje kolege sveštenike koji su tretirani kao ''ekstremni deo klera iz SPC na području Zvorničko-tuzlanske eparhije'', ali i nacionalne ljude iz šamačke opštine. ''Veza sa saradnikom je održavana putem telefona, ličnim kontaktima i pisanim putem''. Nije korišćen u značajnijim akcijama SDB-a, ali je sa njim razrađen sistem održavanja veze putem ''javke'' i ''tajnika''. Upozoren je na obavezu čuvanja tajne o saradnji sa SDB-om.

I kaluđer iz Manastira Ozrena Cvijan Paraklis sa špijunskim nadimkom ''Edo'' radio je za tajnu komunističku policiju.

Sveštenik Predrag Popović, rođen 1939.g. u Majevcu kod Doboja, na osnovu ''patriotizma i dobrovoljnosti'' radio je za SDB pod špijunskim nadimkom ''Isidor''. Služio je kao paroh u Osječanima, a dužnost mu je bila da prati ''ekstremni deo klera SPC i Teša Spasojevića i Sava Kneževića''. Imao je status i kvalifikaciju pouzdanog informatora, a na ''vezi'' ga je držao Andrija Đukić, službenik SDB-a Doboj.

Sveštenik Ratko Vračević iz Dervente je zavrbovan za rad 1982. g. pod špijunskim nadimkom ''Nemanja''. Navodno je neprijateljski istupao na sahrani u Boljaniću pa, pošto je to priznao, pristao je da sarađuje uz nagodbu da se protiv njega ne pokreće prekršajni postupak, već da se sa istim nastave kontakti u cilju stvaranja uporišta SDB-a. I on je šprijunirao svoga episkopa i svoje kolege sveštenike.

Sveštenik Dobrislav Popović iz Štrbaca kod Rudog radio je za Udbu od 1948. godine. U toku rata je bio u četnicima i osuđen na šest godina robije. Špijunski nadimak mu je bio ''Priboj''. Imao je zadatak da prati i špijunira sveštenike Slavka Popovića iz Rudog i Vasa Starovlaha iz Višegrada.

I hercegovački sveštenici su bili vrbovani za rad u tajnoj komunističkoj policiji. Radomir Brenjo, sveštenik iz Nevesinja, sa operativnim imenom ''Zenon'', od 1976. g. je imao zadatak da prati i špijunira svoga episkopa, ali i sveštenike Aleksu Zupca i Slobodana Biberdžića.

Njegov rođak sveštenik Velimir Brenjo, paroh u Trebinju, bio je prepoznat od SDB-a pod špijunskim nadimkom ''Ozren''. Zavrbovan je još 1964. g. i imao je status pouzdanog saradnika. Na vezi ga je držao Spaso Dursun, službenik SDB-a iz Trebinja. Sveštenik Velimir Brenjo i danas služi u Zahumsko-hercegovačkoj eparhiji.

Agent UDBE je bio i drugi trebinjski sveštenik Arsenije Ćorović. Špijunski rad je započeo 1982. g. na dobrovoljnoj osnovi i pod pseudonimom ''Ognjen''. Interesantno je da je jedan trebinjski sveštenik imao špijunski pseudonim ''Ozren'', a drugi ''Ognjen'' pri čemu je ''Ognjen'', kako se vidi iz službenog dokumenta SDB-a, imao zadatak da špijunura svoga episkopa i svoga kolegu ''Ozrena'', koji je, takođe, bio špijun, ali pod proverom. Špijunska služba mu je prestala 1. oktobra 1990. godine na predlog Spasa Ratkovića, službenika SDB-a Trebinje.

I Bogoljub Čanić, od Udbe zvani doušnik ''Prokopije'', zavrbovan je 1987. godine kao paroh u Stocu. Špijunirao je svoga episkopa i sveštenike Aleksu Zupca i Rada Govedaricu, ali i vernike Jova Puhala, Slobodana Kurilića i druge. Miro Prelo i Dragutin Žarković, operativci SDB-a, zapisali su da su podatke koje im je sveštenik Čanić ustupao proveravali preko drugih izvora i da su se isti pokazali tačnim. ''Čanić je u svim kontaktima ispoljio ozbiljnost u izvršavanju postignutih dogovora i u više navrata je samoinicijativno izražavao spremnost da će nas u granicama svojih mogućnosti i u buduće, prije svega iz patriotskih pobuda, izveštavati o svim bezbednosno-interesantnim saznanjima do kojih bude došao. Pored toga, ispoljio je i potrebni stepen smisla za konspirativnost prilikom održavanja kontakata na čemu je, inače, posebno insistirao''.

Sveštenik Čanić je na osnovu ovakvih karakteristika 23. maja 1986. g. dobio status saradnika SDB-a pod pseudonimom ''Prokopije''. Sveštenik Čanić je i danas sveštenik u Banjalučkoj eparhiji.

Služba državne bezbednosti je 1978. g. zavrbovala i sveštenika Ivana Grgura, paroha u Avtovcu kod Gacka u Zahumsko-hercegovačkoj eparhiji. Špijunski pseudonim mu je bio ''Tihi''. Ocenjen je kao iskren i konstatovano da potiče iz porodice koja je u ratu pripadala četnicima. Imao je zadatak da špijunira svoga kolegu sveštenika Blagotu Vasiljevića, a na ''vezi'' ga je držao Spaso Ratković, službenik SDB-a.

I sveštenik Kostadin Šipovac, paroh u Kifinom Selu kod Nevesinja, bio je saradnik Udbe. Angažovan je 1982. g. na predlog Jova Čokorila, službenika SDB-a. Dobio je konspirativno ime ''Mitar'', a zadatak mu je bio da prati svoga episkopa i kolege sveštenike Aleksu Zupca, Bogdana Šešliju, ali i vernike.

Poznati lider prokomunističkog Udruženja sveštenika Krstan Bijeljac radio je za SDB pod špijunskim nazivom ''Faust''. Imao je status i kvalifikaciju pouzdanog informatora, a na ''vezi'' ga je držao Momir Vuković, službenik SDB-a Sarajevo.

Neverovatno je, ali istinito je da je i poznati sveštenik sa grbavičkog ratišta Vojislav Čarkić, zvani ''pop Žućo'', bio agent tajne policije pod špijunskim pseudonimom ''Pikolo''. Zavrbovan je 1982. g. i od tada je davao ''vrlo kvalitetna zapažanja o pojedinim sveštenicima sa područja Dabro-bosanske eparhije koji predstavljaju interes SDB, te nekim aktuelnim tendencijama u SPC.

''Kroz dosadašnji rad, Čarkić nam je dao određena zapažanja za grupu sveštenika ''Justinovaca'' - ''Zilota'' iz Beograda (Atanasije Jevtić, Amfilohije Radović, Irinej Bulović) sa kojima je u "prijateljskim odnosima''. Cinkario je i svoga episkopa, ali i kolege sveštenike Dragomira Ubiparipovića, Vasu Rajaka, Momira Vukovića, Neđu Janjića i druge. Udbu je redovno informisao o sadržaju i temama bratskih sastanaka sveštenika, kao i diskusijama sveštenika.

Sveštenik Cvijan Golubović, paroh u Nišićima, angažovan je za Udbu 1982. godine pod špijunskim pseudonimom ''Bor''. Cinkario je svoga episkopa i kolege sveštenike Stanka Bosnića, Dragomira Ubiparipovića, Nedeljka Popovića (ubijen od muslimanskih terorista 1992. g. u Trnovu i sahranjen pored crkve). O njima i opštim kretanjima u SPC sačinio je četrnaest pismena i dostavio ih je Udbi. Na predlog Mirka Subotića, službenika SDB-a Sarajevo, unapređen je iz statusa operativne veze u status saradnika.

Paroh sokolački Milorad Ljubinac je svojim služenjem Udbi zapanjio čak i njihove službenike. On je u Udbi cinkario ljudske ispovesti?! Špijunski pseudonim mu je bio ''Raška'', a zavrbovan je 1985. godine. Udbu je informisao o srpskom nacionalizmu sa pet redovnih informacija i šest operativnih depeša. U predlogu Mirka Subotića, službenika SDB-a, da se Ljubinac unapredi u status saradnika SDB-a zapisano je da ''o njegovoj spremnosti za saradnju dovoljno govori podatak da je on prekršio sveštenički zavet o ispovesti i upoznao nas sa podacima koje mu je prilikom tog čina prezentirao sveštenik Vaso Rajak''.

Svoje kolege je špijunirao i sveštenik Periša Vranić iz Sarajeva. Pod špijunskim pseudonimom ''Baltazar'' je zavrbovan 1973. g. i to na dobrovoljnoj osnovi. Ocenjen je kao pouzdan, a na ''vezi'' ga je držao Boris Tankosić, službenik SDB-a Sarajevo.

I rođeni brat današnjeg Episkopa vranjskog Pahomija, sveštenik Stevan Gačić, zavrbovan je za UDBU 1978. godine. Na ''vezi'' ga je, pod špijunskim pseudonimom ''Konstantin'', držao Borislav Tolpa, službenik SDB-a. Interesantno je da je sin sveštenika Stevana Gačića - Veljko, danas sveštenik kod Episkopa srednjoevropskog Konstantina.

Vanredni učenik bogoslovije Ratko Gatarević iz Brezika kod Brčkog je 1987. g. zavrbovan za UDBU pod špijunskim pseudonimom ''Danilo''.

Sveštenik Slobodan Jović iz Slavonskog Kobaša ima svoj doušnički dosije. Špijunski pseudonim mu je bio ''Olimp'', ali je 1982. g. konstatovano da ne želi da radi i da izbegava saradnju.

I sveštenik Mitar Krsmanović, paroh u Fakovićima kod Bratunca, imao je status saradnika. Špijunski nadimak mu je bio ''Dečani''.

Sveštenik Dragomir Lazarević, paroh u Mačkovcu kod Lopara, imao je dva špijunska nadimka. Prvi mu je bio ''Vladan'', a od 1987. g. ''Karmen''. I on je špijunirao svoje kolege sveštenike i vernike.

Današnji paroh SPC u Njujorku sveštenik Đokan Majstorović je pod špijunskim pseudonimom ''Jovan'' zavrbovan za UDBU tokom odsluženja vojnog roka. Nakon završetka vojnog roka predat je na vezu operativnom radniku SDB-a u Tuzli.

Sveštenik Nedeljko Mitrović sa špijunskim nadimkom ''Živorad'' je otpušten sa spiska saradnika 1987. g. pošto se, kako je navedeno, bavio nedozvoljenom trgovinom, kupovinom i preprodajom deviza, švercom automobila po kom osnovu je i kažnjen od Opštinskog suda u Tuzli.

Današnji glavni sekretar Svetog arhijerejskog sinoda SPC protojerej-stavrofor Savo Jović, koji je svojevremeno osuđen na višegodišnju robiju bez ikakvog razloga, špijuniran je od sveštenika Milivoja Nenića. Nenićev špijunski pseudonim je bio ''Podgora''.

Na osnovu kompromitujućeg materijala je zavrbovan i sveštenik Ratko Popović, paroh u Zavidovićima. Za tajnu komunističku policiju je radio od 1947, a špijunski pseudonim mu je bio ''Svetislav''. Ocenjen je kao konspirativan i obazriv informator, a na ''vezi'' ga je držao Ranko Ubiparipović, službenik SDB-a iz Zenice.

I donjovakufski sveštenik Vojin Trninić je 1984. g. zavrbovan za SDB pod špijunskim pseudonimom ''Đakon''. Ocenjen je kao komunikativan i pouzdan informator na dobrovoljnoj osnovi, a na ''vezi'' ga je držao Lazo Ždero, službenik SDB-a iz Zenice.

Među saradnicima tajne komunističke policije nalazili su se i sveštenici Veselko Ljubojević ''San'' iz Laktaša, Budimir Anđelić ''Trifko'' iz Trsta, Milivoje Mandić ''Savo'' iz Rogatice, Pero Mađarević ''Vanja'' iz Janja, Rado Marković ''Dositej'' iz Zagona, Borislav Petrović ''Zagora'' iz Krtove i drugi.

I civili su bili zaduženi za praćenje pojedinih sveštenika. Tako je, na primer, Jovo Vidaković, radnik na privremenom radu u Sidneju u Australiji, bio zadužen da prati sveštenika Milorada Lončara. Konspirativno ime mu je bilo ''Stanimir''. Branko Govedarica je od 1984. g. špijunirao sveštenika Bogdana Šešliju iz Bijelog Polja kod Mostara.

Udba i SDB su svoje saradnike imale i među vladikama.

Prvi episkop agent Udbe u Bosni i Hercegovini je bio Episkop banjalučki, potonji sremski dr Andrej (Frušić).

Današnji Episkop zvorničko-tuzlanski Vasilije (Kačavenda) je, prema podacima iz njegovog doušničkog kartona, još 1960. godine zavrbovan za Udbu pod špijunskim pseudonimom ''Pavle''. Zavrbovan je na osnovu ''kompromitujućeg materijala'', a ocenjen je kao pouzdan saradnik. Udba ga je usmerila ''na problem pravoslavnog klera''.

Zanimljivo je da su operativni radnici tajne komunističke policije koji su bili zaduženi za sveštenike bili Srbi, a njihove starešine uglavnom muslimani i Hrvati. To je i razumljivo pošto su kao sunarodnici lakše mogli da ostvare kontakte i dobiju željene informacije.

Većina od nabrojanih sveštenika i danas je u aktivnoj službi u SPC na dužnosti parohijskih sveštenika, namesnika i starešina crkava. Mnogi od njih su odlikovani najvišim crkvenim odlikovanjem - pravom nošenja naprsnog krsta. Neminovno se postavlja pitanje zbog čega crkvene vlasti nisu ništa preduzele da se sveštenici koji su špijunirali svoje kolege, vernike, pa čak i detalje ispovesti prenosili u policiju, udalje iz aktivne svešteničke službe.

S druge strane, otvara se i pitanje odgovornosti Episkopa zvorničko-tuzlanskog Vasilija (Kačavende) i njegovog moralnog prava da sveštenike - agente poziva na odgovornost, ako je i on bio u istoj službi i to mnogo duže od njih.

Čudno ili ne, ali pravilo je da su najbogatiji sveštenici u Bosni i Hercegovini upravo oni koji su za vreme komunizma špijunirali svoje kolege i vernike.

PITANJA KOJA ČEKAJU NA ODGOVORE

Dr Branka Prpa, direktor Arhiva Grada Beograda u kome je deponovana dokumentacija Ozne i UDB-e, trebalo bi da odgovori ovdašnjoj javnosti: da li se u primljenoj arhivi nalaze i dosijei episkopa, sveštenika i monaha - agenata tajne komunističke policije? Da li je materijal arhivski sređen? Koliko su kutija primili? Kada će i na koji način biti dostupan istraživačima?

Rade Bulatović, direktor BIA, ili osoba iz BIA zadužena za kontakt sa medijima bi mogla da odgovori: gde se nalaze dosijei sveštenika-agenata Službe? Ako su predati Arhivu grada Beograda - zašto tamo, a ne u Arhiv Srbije pošto je služba republičkog, a ne gradskog značaja i nadležnosti? Koji ministar, ili koji rukovodilac službe je tako odlučio, i ko je sproveo tu odluku? Koliko je kutija materijala i dosijea agenata i praćenih osoba predato Arhivu i za koji period? Da li i danas BIA među svojim saradnicima ima i sveštenike? Zašto, u cilju izgrađivanja boljih odnosa između SPC i države, BIA nije ništa preduzela da se uklone prislušni uređaji iz Patrijaršije i odaja srpskog patrijarha koji su postavljeni još u komunističkom režimu i koji su korišćeni za vreme režima Slobodana Miloševića? Da li se ti uređaji koriste i danas?

Svetko Kovač, načelnik Vojne bezbednosne agencije bi trebalo da kaže gde se nalaze dosijei sveštenika - agenata vojne službe bezbednosti? Kada će ti dosijei biti dostupni javnosti i istraživačima?

Dušan Mihajlović, bivši ministar policije, ukoliko nekad izađe iz svojih "povlenskih magli", trebalo bi javnosti da saopšti: kako je i zašto za vreme njegovog mandata izvršena predaja arhivske građe OZNE i Udbe? Zašto kao prijatelj Crkve nije ništa učinio da se ti dosijei predaju crkvenim vlastima?Goran Petrović i Zoran Mijatović, bivši rukovodioci SDB, mogli bi da progovore o predaji dosijea Arhivu Grada Beograda: Zašto su dosijei predati Arhivu grada Beograda, a ne Arhivu Srbije? Ko je naredio da se arhiva preda Arhivu grada Beograda? Koliko je kutija arhive predato?

Episkop Žički Hrizostom (Stolić), predsednik Velikog Crkvenog suda, morao bi da zna i da kaze: da li je angažman sveštenika i monaha u tajnim službama Brozovog i Miloševićevog režima greh? Kakve kazne propisuju kanoni i crkvena pravila u tim slučajevima? Da li je SPC zainteresovana da se otvore arhivi Udbe i sazna ko je od sveštenika ili monaha radio za tajne službe? Da li je, ukoliko se dokaže da je neko radio za tajne policijske službe komunističkog režima, penzionisanje i uklanjanje sa crkvenih dužnosti minimalna kazna u tom slučaju? Šta ukoliko se dozna da je budući srpski patrijarh bio saradnik neke od tajnih komunističkih službi?

Episkop Zvorničko-tuzlanski Vasilije (Kačavenda) bi ovoj javnosti mogao da priušti informaciju: zašto protiv sveštenika iz njegove eparhije koji su radili za UDBU (i čiji su dosijei objavljeni) nije pokrenuo disciplinske postupke?

Episkop Banjalučki Jefrem (Milutinović) verovatno zna: zašto protiv sveštenika iz njegove eparhije koji su radili za Udbu i čiji su dosijei objavljeni nije pokrenuo disciplinske postupke?

Sredoje Nović, bivši funkcioner SDB-a i ministar unutrašnjih poslova Republike Srpske, lako će prepoznati i odgovoriti: da li su njegovi potpisi na kartonima saradnika SDB-a dok je on bio funkcioner, a koji su objavljeni u knjizi ''Čuvari Jugoslavije'', autentični? Šta misli o sveštenicima koji su radili za SDB dok je on bio u toj službi?

Dr Veljko Đurić, istoričar, sigurno zna: koliko u arhivi Savezne komisije za verska pitanja u Arhivu Jugoslavije ima kompromitujućeg materijala o vladikama i sveštenicima za vreme komunizma? Šta je režim posebno interesovalo u SPC? Šta misli koliko je agenata bilo iz redova SPC?

Dr Radmila Radić, istoričar iz Instituta za savremenu istoriju, mogla bi da pojasni: koliko su pojedini episkopi i sveštenici sarađivali sa komunističkim režimom i njihovom tajnom policijom? Šta je režim posebno interesovalo u SPC? Koja su crkvena pitanja bila najinteresantnija za režim?

Sveštenik Neđo Janjić iz Kelnam u Nemačkoj mogao bi da se seti: zašto je osuđen kao sveštenik ''zbog neprijateljske propagande"? Šta misli o sveštenicima koji su sarađivali sa Udbom? Da li oni danas treba da snose odgovornost i da se uklone sa aktivne svešteničke službe?

Protođakon Ljubomir Ranković, urednik ''Glasa Crkve'' Šabačko-valjevske eparhije, treba da kaze: koliko je u Šabačko-valjevskoj eparhiji bilo sveštenika za koje se pretpostavljalo ili znalo da su agenti tajne komunističke policije? Da li su takvi još uvek aktivni sveštenici? Koliko su ''Glas Crkve'' kao preteča antikomunističke štampe osamdesetih godina prošlog veka, ali i njegovi urednici, bio pod prismotrom tajne policije? Da li su možda znali nekoga od sveštenika koji su u to vreme radili za tajnu policiju? Šta misli o sveštenicima koji su detalje ispovesti vernika otkucavali u policiju? Da li je to špijuniranje za tajnu policiju greh protiv Crkve ili vrlina za državu? Da li je neophodna lustracija u SPC? Šta ako se dokaže da je neki episkop bio agent tajne policije? Da li bi, prema crkvenim pravilima, ista duhovna kazna važila i za episkope i za sveštenike?

Antonije Đurić, književnik i autor ''Crvene kuge'', tamnovao je kao mladić sa velikim brojem ljudi "nacionalno opredeljenih", pa i sa sveštenicima u kazamatu u Sremskoj Mitrovici odmah nakon završetka Drugog svetskog rata. On sigurno zna da li je bilo sveštenika koji su tajno radili za zatvorsku upravu? Kako su ih gledali ostali zatvorenici? Zašto se o tome još uvek ćuti?

Konačno, zašto ne upitati i rimokatolike, recimo nadbiskupa beogradskog Stanislava Hočevara: kakav je stav Rimokatoličke crkve o sveštenim licima koja su za vreme komunizma radila za tajnu komunističku policiju? Koliko je bilo takvih biskupa i sveštenika?

Nikola Vlahović

ZACRNIO KRIMINAL NA PALAMA

glasnaroda | 12 April, 2011 06:54

KRIMINALNE IGRE BEZ GRANICA

Pritvor je posebno nužan za načelnika opštine i najbliže saradnike jer su oni kao visokopozicionirani službenici lokalne samouprave grubo zloupotrijebili službena ovlaštenja u korist privatnih firmi. Zakoni za njih ne važe, na Palama i Jahorini je hrpa ružnih građevina bez plana i reda, bez ulica, trotoara, parkinga, a afere i špekulacije sa zemljištem i izgradnjom objekata su pravilo i redovna pojava, nikako izuzetak. Po pitanju korupcije i privrednog kriminala nije poznato da je neki grad uz to vodeći turistički centar u Republici Srpskoj zabilježio ovakav moralni sunovrat u kome opštinsko rukovodstvo učestvuje u krađi i prekrađi društvenih dobara koja im je povjerena na upravljanje. Možda ima sličan slučaj u Budvi (sa primjerom Zavala), ali su tamo opštinski funkcioneri odavno pohapšeni i u pritvoru, a dali su i ostavke. Račun opštinske kase je skoro prazan i opterećen nenamjenskim kreditima (uzetim kao posljedica zbog prethodno iznijetog kriminala) dalje funkcionisanje grada je upitno. Grad je u kolapsu! Zašto su sve to radili? Samo pohlepa za vlašću i ogromnim novcem u sebi sadrži objašnjenje za to.

Na olimpijskoj planini Jahorini, kao i na cijeloj teritoriji opštine Pale zacario je kriminal! Već deceniju i po se gradi nezakonito, a kriminal je prevazišao sva očekivanja, ne smanjuje se naprotiv cvijeta uz podršku opštine Pale. Niko nije odgovarao, odgovornih nema!

Nedavno je jednom detaljnom studijom pokazano kako je izgubljeno 9 miliona KM nenaplaćenih naknada samo za građenje na Palama, a ako se tome doda i kriminal na Jahorini te drugi opštinski marifetluci u javnim poslovima dolazi se do fantastičnih suma od više desetina miliona KM štete i krađe na Palama!

A kako se gradilo i gradi? Gradilo se bez urbanističkih saglasnosti i građevinskih dozvola, nezakonita, divlja gradnja nije nikada spriječavana, izgubljeni su milioni maraka na naknadama i porezima, a savijest je prana djelimičnom nezakonitom legalizacijom po različitim cijenama i različitim pristupima.

Evidentna je višegodišnja zloupotreba položaja, te razularena korupcija u opštinskoj administraciji opštine Pale, na čelu sa načelnikom opštine Pale, Slobodanom Savićem! O tome govore i revizorski izvještaji za 2005, 2007 i dio 2008, kao i revizija učinka, a ista praksa se nastavlja do danas!

Bez urbanističkih projekata, urbanističke saglasnosti, građevinske dozvole, nadzora, inspekcijskih organa, mimo generalnog urbanističkog plana, detaljnog urbanističkog plana, master plana za područje Jahorine, a promjenom namjene zemljišta, izigravanjem Zakona o građevinskom zemljištu, te pratećih akata gradio je ko kako stigne i kako mu se svidi, a kasnije je sve peglano debelim svežnjevima novčanica!

Zbog čega nema rezultata u borbi protiv korupcije i organizovanog privrednog kriminala na Palama koji buja? Zbog čega kriminal na Palama nema sudski epilog?

Veliki je broj neizdatih upotrebnih dozvola, a građevinska mafija sjedi i u samoj opštini Pale, odakle se i podstrekava nezakoniti rad i koordinira cjelokupna građevinska mafija u opštini Pale.

Dokle ide bahatost opštinskih funkcionera na Palama govori i nastup samog načelnika opštine na lokalnoj tv OSM, kada je na konstataciju da je pričinjena šteta opštini Pale zbog nelegalne gradnje na Jahorini 3 miliona KM, sam dodao da je i veća šteta, zbog nezakonite gradnje preko 200 objekata. Nijedan nezakoniti objekat nije srušen!

Nezajažljivost i pohlepa načelnika opštine Pale i njegovih satrapa ugrožava ne samo razvoj Pala i Jahorine nego i njihov opstanak. Pošten svijet će misliti da samo hulje i lupeži mogu procvijetati!

Gdje su dokazi? U velikom broju podnijetih krivičnih prijava protiv načelnika opštine Pale koje se ne procesuiraju, u kojima postoje stotine stranica dokaznog materijala, revizorskih izvještaja i argumenata koji potvrđuju da su na Palama opljačkane desetine miliona KM i nanijeta još veća šteta opštini Pale i Republici Srpskoj, a da niko nema odgovoran! Kako je to moguće i šta rade ministarstva uprave i lokalne samouprave, građevinarstva, u smislu nadzora, kontrole, ministarstvo finansija, turizma i unutrašnjih poslova i pravde?

Brojni objekti na Palama i Jahorini nemaju upotrebne dozvole, tehnički prijem objekata, plaćene komunalije i ostalu legalnu dokumentaciju. Taj i takav organizovani kriminal narušava investicije na Palama kojih zbog toga i nema, narušava tržište cijena nekretnina, manipulisanje njima, te cijene roba i usluga povezanih firmi koje finansiraju sds na izborima na Palama.

Stotine placeva na Palama i Jahorini je prodato dogovorom, kao npr. parcela na Jahorini koju je kupio gradonačelnik Istočnog Sarajeva, Vinko Radovanović po cijeni od 56 KM/m2, a druga parcela je prodata po cijeni od 1111 KM/m2, znači 20 puta veća cijena. Treba li veći dokaz korupcije od ovoga, a takvih primjera je na stotine i sva dokumentacija koja dokazuje kriminal je dostupna i nalazi se u policiji.

Oni koji su sve to dozvoljavali, znali, upisivali i godinama uskraćivali prihode opštini Pale i Republici Srpskoj kroz poreze, naknade, takse, rente, te povlašćenu legalizaciju, baškare se u milionima maraka narodnog novca otetog od republike. A pri tome ne silazi im sa usta rečenica da je Jahorina strateški resurs republike, a Pale i Istočno Sarajevo od strateškog značaja. Zašto ne postoji politička volja, te nezavisne, efikasne pravosudne, policijske i inspekcijske institucije?

Koje su to vrijednosti za koje se borimo, da li ikoga interesuje istina? Zašto su institucije toliko bahate, zašto potcijenjuju građane i zašto vjeruju da će sve to proći nekažnjeno? Vide li Tunis, Egipat, Siriju, Jemen, Libiju, Grčku i sl.? Kao da ne vide.

Tu je i najnoviji primjer promjene regulacionog plana i dodjele parcele u strogom centru Pala između zgrada o4 i o5 koja je dodijeljena bez tendera, a kada su građani podigli svoj glas protiv građevinske mafije i podigli krivične prijave protiv opštinskih funkcionera, odluka je stopirana i sada će investitor da naplati nekoliko puta veću odštetu i narodnim parama da izgradi svoju zgradu! Kriminalne igre bez granica!

Nema tu šale. Narodi se prepoznaju po tome kako u dramatičnim situacijama riješavaju svoju sudbinu. Jedni je riješe, jedni je ne riješe. Nema tu druge filozofije. Mi tonemo u blatu korupcije i kriminala sistemskog karaktera koja će nas uništiti do temelja kao i sve društvene vrijednosti.

Kako će narod vjerovati u institucije ako sa kriminalom nije raščišćeno? Znanje je dio odgovornosti. Ako nadležni ne kazne počinioce i sami će biti odgovorni! Grubo kršenje zakona o javnim nabavkama, sumnjivi, štetni i poslovi u kojima nisu ispoštovani ni ugovori ni aneksi, ali jeste plaćanje preko leđa običnog naroda su biblija funkcionisanja paljanske opštinske administracije. Jedan od primjera korupcije je i izgradnja sportske dvorane u palama koja je bila u zastoju 12 godina, a onda je grupa opštinskih funkcionera sa Savićem na čelu donijela odluku da je to najveći prioritet, bez javnih rasprava, referenduma o toj milionskoj investiciji i krenula u avanturu izgradnje Skadra na Bojani za koji se ne zna ni kada će biti izgrađen ni koliko treba novca, a dokumentacija se vješto krije godinama i o tome koliko je novca utrošeno do sada i zašto prioritet nije npr. otvaranje novih radnih mjesta, industrijska zona, vodovod i kanalizacija i drugi važni projekti. Na Palama su neriješene sistemske stvari. Posljedica je bespravna gradnja te manjak od oko 10 miliona KM samo nenaplaćenih dažbina, naknada, poreza i infrastrukturni haos.

Upravljanje građevinskim zemljištem, određivanje cijena i naknada nije u skladu sa zakonom i nije u skladu sa interesom opštine, već pojedinaca, posebno što se to izuzetno negativno odražava na razvoj infratrukturne i hidrotehničke mreže. Ovu politiku mi ćemo platiti vrlo brzo izdvajanjem vlastitih sredstava da saniramo instalacije vodovoda i kanalizacije prvenstveno što smo propustili priliku da od investitora koji su gradili komercijalne objekte naplatimo naknade za građevinsko zemljište, i tu milionsku vrijednost ćemo morati nadoknaditi našim sredstvima. Skupština opštine obavezna je da donese dugoročni, srednjoročni i godišnji program izgradnje i uređenja prostora. Dugoročni program iz prethodnog stava opština donosi za mandatni period lokalnog upravnog aparata. To nikada nije urađeno i ispoštovano na Palama.

U najnovijem slučaju kriminala i afere sa spornom parcelom u centru grada, između objekata 04 i o5 pitanje je kako je moglo doći izdavanja rješenja o gradnji i do skupštine opštine koja je dala saglasnost, šta su radile stručne službe, pravnici, savjetnici, osim ako nisu svi svjesno žmirili na oba oka jer znaju za dil? Znaju da je načelnik opštine član kriminalno zločinačkog udruženja. Znaju za ugradnju u izgradnji. Bez tendera, firma bez kapitala, bez iskustva, nastavak bespravne gradnje, narušavanje izgleda centra Pala i Jahorine, zanemarivanje propisa, zakona, struke, javnosti i građana koi tu žive.

U prodaji parcela na Palama i Jahorini, kao i dodjeli drugih javnih poslova pokazalo se da opštinska vlast favorizuje određene ponuđače, te da biraju najjeftinije ponude, ne uvijek, a nakon toga bude sklopljeno nekoliko aneksa i cijena na kraju bude veća od najskuplje ponude na tenderu. Takođe rijetko koji izvođač bude kažnjen zbog nepoštovanja ugovora a za nagradu dobijaju nove i veće poslove, dok se firmama koje nisu platile poreze i doprinose dozvoljava da dobiju posao na tenderu.

Posljedica sveg tog kriminala je i odliv, tj. smanjivanje broja stanovništva, koje košta grad, a i državu dosta novca.

Naime, svaka osoba uvrštena u popis stanovništva donosi gradu oko 10 000 KM tokom 10 godina u školama, putevima, bolnicama, te penziji i zdravstvenim programima. Mi smo u fiskalnoj krizi i treba da se borimo za svaku marku. Ako se uzme samo u obzir smanjenje broja stanovnika u Palama u proteklih 15 godina (od 1996. Godine), sa sigurnošću znamo da je otišlo minimum 10 000 stanovnika sa Pala X 15 000 KM (15 000 KM izgubljeno po svakom stanovniku za 15 godina) = 150 miliona KM izgubljenih zbog odliva stanovništva sa Pala. (A plus druge okolne opštine) Ako se tome dodaju i pljačka programa izgradnje Srpskog Sarajeva, a ako se zna da je samo od Pretisa pokupljeno oko 70 miliona KM, te pljačke firmi, odnošenja mašina, preprodaje nafte te drugih kriminalnih I špekulativnih radnji, poput pljačke budžeta opština u sastavu Srpskog Sarajeva, pljačkaške pri(h)vatizacije te izgubljenih investicija zbog svega pomenutog, možemo doći do izgubljene sume od 500 miliona KM!!!

Ne možemo dopustiti da ovi brojevi ostanu ovakvi. Nova radna mjesta nisu otvorena, sve to bi moglo da pokrene privredu. Izgubljeno je i previše, a uništili smo sami sebe! I to redom, funkcioneri, sds-ova kriminalno-zločinačka vlast, ali i narod koji je sve to dopustio da se dešava već skoro dvije decenije jer su javne ličnosti posljedica javnosti i društva!

Osumnjičeni (opštinski funkcioneri, Slobodan Savić sa bandom) su u dužem vremenskom razdoblju protivpravno djelovali u svom, interesu pojedinaca i privatnih preduzeća, a na štetu opštine Pale i Republike Srpske. To je za štetu imalo nezakonito pribavljanje imovinske koristi opštinskim funkcionerima i odabranim privatnim firmama sa Pala u iznosu od preko 20 miliona KM i nanošenje štete u još većem iznosu.

Pritvor je posebno nužan za načelnika opštine i najbliže saradnike jer su oni kao visokopozicionirani službenici lokalne samouprave grubo zloupotrijebili službena ovlaštenja u korist privatnih firmi. Zakoni za njih ne važe, na Palama i Jahorini je hrpa ružnih građevina bez plana i reda, bez ulica, trotoara, parkinga, a afere i špekulacije sa zemljištem i izgradnjom objekata su pravilo i redovna pojava, nikako izuzetak. Po pitanju korupcije i privrednog kriminala nije poznato da je neki grad uz to vodeći turistički centar u Republici Srpskoj zabilježio ovakav moralni sunovrat u kome opštinsko rukovodstvo učestvuje u krađi i prekrađi društvenih dobara koja im je povjerena na upravljanje. Možda ima sličan slučaj u Budvi (sa primjerom Zavala), ali su tamo opštinski funkcioneri odavno pohapšeni i u pritvoru, a dali su i ostavke. Račun opštinske kase je skoro prazan i opterećen nenamjenskim kreditima (uzetim kao posljedica zbog prethodno iznijetog kriminala) dalje funkcionisanje grada je upitno. Grad je u kolapsu! Zašto su sve to radili? Samo pohlepa za vlašću i ogromnim novcem u sebi sadrži objašnjenje za to.

Odgovornost Vlade je zbog nevršenja nadzora nad štetnim odlukama lokalne samouprave. Nije opština Pale sve ove godine bila samostalna pokrajina u Srpskoj. Ili možda jeste. Ne mogu ni drugi biti abolirani od odgovornosti jer su bili dio opštinskog tima i skupa su kreirali haotično stanje, bar po sistemu da se ne može sjediti u sobi punoj dima, a malo tog smrada ne ponijeti sa sobom (Gorki).

Pred Palama su teški dani!!!

ISTRAŽIVAČKI TIM ''SVJEDOCI VREMENA''

NARODNA SAČEKUŠA

glasnaroda | 19 Februar, 2011 23:52

NAROD SA OROZOM NA DUŠI

Raaste broj nezaposlenih i gladnih, nezbrinutih i obezglavljenih, najkraće rečeno golotrbih.

• Političari koji su sebe obogatili, stalno su uz instrument nasilja svirali najtužniju narodnu elegiju, pisao sam više puta o tome, ‘‘Sveto siromaštvo’’. Taj isti narod, gutao je strah i strasno glasao za sijače straha, koji im kradu sadašnjost i puca u budućnost.

Sada se tom narodu nateže oroz na duši...Poslije energije zablude, samo ga istina može spasiti, a da bi došao do istine – ostaje mu samo jedan put: da sijačima straha priredi narodnu sačekuđu! Kada i kako – svijetli se upitnik narodu, koji u odsudnim trenucima, traži onog ko će ga povesti. Taj isti narod, kome se otopila energija zablude, opet čeka, ukopan na mjestu, u rovove samoništadogodizma.

Izađi narode, izravnaj nišan i mušicu, napravi narodnu sačekušu političkoj lopovskoj oligargiji, profiterima - paucima rata, korumpirnim sudijama, načelnicima MUP-a, novopečenim biznismenima koji su pokrali fabrike i od otpada pravili crkve profiteruše, samo da tragove zavaraju... Izađi narode, pocjepao sam zakon ćutanja običnih ljudi. Toliko mogu, toliko smijem, a da me Bog ne kazni. Sve ostalo je u Božijoim i vašim rukama.

U Republici Srpskoj živi oko 1.391.000 stanovnika, a od tog broja, u procentu 90 posto, svira stomak violina. To je proizvela politika sijača straha – grobara srpskog naroda u BiH – SDS-a i njegovog čeda, sina ‘‘besmrtnika’’: vođe lopovske oligarhije i svih srpskih smaknuća! Bog i osiromašeni narod znaju njegovo ime. Ja više ne mogu da kažem, jer je napeta strijela javnih prozivki: ‘‘Predaj se, i moja te žena moli’’, dok narodni guslar (zaista nsrodni) pjeva: “Na vrh gore Romanije, lopovska se klika krije, pobili su srpske junake, a sad je na redu narod da se ubije’’!

Zato je, to tvrdim vrlo odgovorno, bez političkih konzekvenci, na redu narod. Ako ostane zakovan za tišinu, podigao je sebi spomenik “vječnog ćutanja”. Iz ukamenjene tišine će slušati eruptivne i proročke stihove Đure Jakšićsa: “Ta Srbim kipi, kipi i čeka, il, neda đavo, il, neda Bog!”

Zašto je to tako? Zato što je lider lopovske oligarhije pravio narodu pjesničku državu u oblacima, gradeći na romanijskom tibetu aerodrom, da mu narod uzleti u nebo… Direktor avio-kompanije je bio moler, nije znao vršiti navigaciju, pa je narod umjesto u nebo, u crnu zemlju propao sa tugom, a prije toga je bio ozračen siromaštvom. Direktor aerodroma, doživio je smak svijeta u malom, kao u one ratne dane kada je sa lopovskim liderom pravio raskos (prvi otkos niz Glasinac, gdje je trebao biti aerodrom)…Kakva simbolika za specijalistu grupne psihotrerapije – “raskos” (prvi otkos na koji se, s druge strane, trava vraća), za promijenu svijesti. On je bio pravi majstor da manipuliše nesvjesnom i nekontrolisanom histerijom naroda opsjednutog “nacinalnim refleksom” opstojanja. Držao mu je sve niti ticalice, kao marioneta u rukama monstruma Slobodana Miloševića, koji je potrošio svu pozitivnu naciuonalnu energiju Srba, slomivši nacionalno biće…Sada ga rahitični u mozak slave kao Haškog heroja, oni koji pjevaju “unesrećitelju Srba u BiH” pjesmu da ga ‘‘jelika krije’’, a ta “jelika” ima profiterske grane, od zemlje do vrha.

Za njih Visoki predstavnik za BiH Pedi Ešdaun kaže: “To je mala banda korumpiranih političara kojima je više stalo do ratnog vođe bosanskjih Srba…nego do naroda Bosne I Hercegovine”. A “visoki” je pio rakiju kod ratnog kazana tog vođe na Palama.

Da bi se sve to neutralisalo, prije nego što narod napravi svoju sačekušu, treba neko da identifikuje problem, neko ko dolazi iz bijele sjenke oblaka i koji će tamo i otići, ali koji ne ostavlja maglovite tragove. Narod će sam naći svog vođu. A ako ga ne nađe, nestaće u bijeloj sjenci oblaka, tamo odakle mu namiguje nacionalni mit. Lopovi će samo sebi napraviti sačekušu. Skoljeni su sa svih strana. Reže, a otrovni zijev njihovih usta pušta iscjedak narodnog gnjeva: “Dabogda imao pa nemao” i “Ko zasreći sa šume, sačekaj njegov kraj”.

A a ljudima - uputno je suditi na njihovom kraju. Ako krenemo ranije, priznali smo svoju krivnju, a pogotovo ako smo robovali “zakonu ćutnje običnih ljudi”. Pisac ovih redova – vrlo dokazano (krvlju i znojem) nije. Zbog toga ne želi da budem črelnik narodnog gnjeva. Za narodnu sam sačekušu, s blagim osmjehom i narodnom poslovicom: “Zaklela se zamlja raju da se tajne sve saznaju!” Dodao bih tome, upjesmljeno: narod ima dušu, ima svoju sačekušu!

Nedeljko Žugić

http://nedeljkozugic.blog.rs/blog/nedeljkozugic/vidjenje-unaprijed/2011/02/19/vidjenje-unaprijed-5

K O M E N T A R I :

Поштовани пријателју да те поздравим и упитам како си,цијеним то што радиш и не само ја него и многи честити,и желим ти поставити само једно питанје и ако будеш има времена да ми одговориш,има ли нам спаса,и колике су тренутно властите слабости,које утичу на и онако тешко стање у предузећу.

ZIVKO GOGA

Ljubo,

KADA SAM MOGAO U RATU, KADA JE VLADAO METAK I SNAJPER NAOPAKO OKRENUT, PISATI MONODRAMU ''ODE, A DA NIJE POGINUO'', ZAŠTO NE BI sada, kada se užićio sirotinjski damar, onih koji su zremlju hranili i od zla branili...Evo, jedno istrgnuće iz pomenute monodrame koju sam sam igrao:

Hoćete da vam pričam o trogodišnjem djetetu rata, šta je ono naučilo?! Prva lekcija je bila: pođi pa stani! Druga: pođi pa stani! Treća, opet: pođi pa stani! Četvrta: pođi-stani odustani! Da su tako radili izgubili bi partizani, sa manje oružja i brojčano nadmoćnijim neprijateljem. Gledano iznutra: toplo pa hladno, toplo pa hladno, toplo pa hladno. To istrga duše! Uz to – desetine primirja. A borci najbolje znaju koliko ih koštaju varke primirja, koja su dovedena do besmisla. Ona su najveće ratne iluzije koje se razbijaju o glavu borcima, komandi, narodu, ali i onima koji se rađaju, pa i onima koji se neće roditi, jer su izginuli oni koji su ih mogli donijeti na svijet. A u ovom svijetu, opšte je poznato, postoje samo dva stanja – stanje rata i stanje mira. Kada nema rata, u stanju mira – vrše se pripreme za rat. Dakle, sve je rat! A posebno nama Srbima koji dobijamo u ratu a gubimo u miru. Zato naše ratnike dave sjenke rata, ne samo ovoga, već i prošlih ratova. U vrijeme primirja uvijek neko nekoga nastoji da prevari; slabiji jačem da utupe oštricu raznim igrama lukavosti, a jači slabije da puste bliže, kako bi im zadali jači udarac! … U ratu je najinfektivniji nemoral, jer se u naručju naroda umnožava višak nemanja, ali sve do jednom – dok imaju čime da ga kupuju. Kada toga nestane, kada ratnik počne razmišljati stomakom, unutrašnja trvenja su neminovna – kao vatra koja je u početku tiha, da bi iz dana u dan sve više dobijala na jačini.Ta vatra, za pravo čudo, ne gasi se vodom, već ravnomjernim raspoređivanjem tereta rata – i psihičkog jarma na duši i fizičkog jarma na vratu, sa obaveznim otkrivanjem tatinih i maminih sinova sklonjenih u zavjetrinu i vraćanju dezertera u rovove, a ne u fotelje. Sve je to jasnoća koja ubija, ali ne neprijatelja, već svoj svoga. Još ako je pri tome vlast nedodirljiva, bojeći se ako se dodirne pravim problemima, da će se osuti – ta jasnoća zadaje smrtonosni udarac, ali sa odloženim djelovanjem... … Naše siroto dijete rata iskajava istorijski grijeh, koji je duhovno nasleđe. Od njegovog začeća aktivno sam se uključio u razbuđivanje srpskog nacionalnog bića. Napisao sa, još tada, da u Bosni živi dušman sa dušmanom, uzima jedan drugom potajno mjeru, grudvajući se mozgovima, a u zavjetrini bruse noževe. To je tada tek začeto dijete rata bolje razumjelo nego široke narodne mase, koje su negirale tu tvrdnju. Mislili su da se to uvrtilo u glavu sirovini sa Romanije čija je životna deviza: “Nema pare bez omare!” … Naše trogodišnje dijete rata nema oca. Majka mu je zatrudnila od problema. Kada ga je rodila, istog časa je izdahnula. Prije toga je imala samo jednu želju: da njeno dijete, kada nauči govoriti, ništa ne prećuti. Umrla je s mislima da su Srbi magnetna energija koja može sačuvti planetu od uništenja. Umrla je zato što niko nije htio da prizna očinstvo, a ona nije znala ko joj je napravio to dijete rata. Uzalud je tražila po svim srpskim zemljama. I ja sam tražio... ... Bosna je zlo dijete bivše Jugoslavije. Od ljubavi njenih naroda ništa nije ostalo osim đavoljeg pečata! Pomirljivo, govori sporo... U meni se riječi kao žive kreću. Bože, kako me bole oči duše! Rat ovaj neće niko dobiti. On će i nas i njih pobijediti. Ovom ratovanju vidi pravo lice onaj ko čita očenaš za ubice. S ove strane – čekač! S one strane – vrebač! I da su rovovi pomiješani Bilo bi – pođi pa stani!

nedeljko zugic

21/02/2011 23:05

Nije spam

STAGFLACIJA JE VIŠAK NEMANJA

glasnaroda | 19 Februar, 2011 23:31

VLADAVINA DIKTATURE NERADA I NEREDA

Već odavno ističem da kod nas vlada stanje Frojdovih ''nepodnošljivih okolnoti'' ili kao, nebilo primijenjeno, u logoru Aušvic, kada su ispitivali koliko majka može trpjeti da bi štitila dijete. Izdržla je sve dotle dok joj voda nije počela ulaziti usta, onda je ispustila dijete...

Diktatura nereda ima svoje zakonitosti i nepisanu logiku u kojoj se najbolje snalaze profiteri ili tačnijne ljudi koji žive od nedostatka dokaza, koji su u stanju da uz pomoć novca primjene prisilnu tehniku izvdenih dokaza. Narod je potopio strah, a čovjeku egzistencijalnoj zebnji ima psihotičan stav: ili je divlje razjaren ili je tupo strpljiv.

U ekonomskom smislu vlada stagflcija, koja se na pojmljiv način može prevesti da je to za narod višak nemanja, odnosno da je država butik sa kratkim rukavima ili da ima tijesnu kožu prema narodu.

Stagflacija je, kažu ekonomisti, privredna stagnacija kombinirana s inflacijom, tj. privredno stanje u kojem istovremeno vladaju stagnacija i inflacija. Ona podrazumijeva izrazit porast cijena i visoku, sve veću nezaposlenost.

Nju su, i to sam isticao više puta od usmenog govora do ratne monodrame ''Ode a da nije poginuo'' predosjetili ratni profiteri: Uzmimo za primjer činje nicu da je sa područja ratnog Srpskog Sarajeva dislocirano je oko 150 fabrika. To je najveća poslijeratna pljačka o kojoj niko ne vodi računa. Kako bi i vodio kada običan čovjek u besudnoj i kriminalizovanoj državi i ne postoji. Od toga su se pojedinci obogatili, prodajući ili prisvajajući društvenu imovinu vrijednu milionima maraka. A všta je ostalo narodu i borcima? Opet se maneće: višak nemanja i butik za kratke rukave! Uz to i besudna država u kojoj je običn čovjek nevidljiv. Kako? Nema tu nikkvog trika: ukrali su mu sadašnjost i budućnost!

Nije samo inflcija u ekonomskoj sferi, već i u društvenim odnosima u kojem su poplavljene moralne norme, jer vlada inflcija riječi, zakona, nemorala, korupcije i kriminala.

Sada se vješto vade da Evropi i svijetu prijeti pad industrijeke proizvodnje, uz propratne pojave stagnacije stagnacija + inflacija = Stagflacija.

Naši ekonomisti, bez dlake na jeziku, gledano očima onih koji hrane i od zla zemlju brane, su smiješni, jer kakvi će biti proizvodnui odnosi bez proizvodnih snaga?! Prazan prostor, bez ičega!

Umjesto kretanje novca na tržištu imamo pravilo umnožavanja viška nemanja u prometu između ljudi.

Proizvodne snage čine armija od 150 hiljada nezaposlenih u Republici Srpskoj, kojima je ukraden stroj za proizvodnju budućnosti. Radna snaga proizvođača je u mrtvom uglu, nultoj tačci, bez zamajca za proizvodnju. A šta su onda proizvodni odnosi kada je takvo stanje u proizvodnji?! Zaustavljena misao, zaustavljen pokret, puko egzistiranje bez svrhe i cilja, što bi rekla moja baba kada ne vidi izlaz: ''Jebem ti ovaj život, da mi je što prije umrijeti da se ne zlopatim'' ili, po onoj narodnoj, ''kad se zlo uprti, pa nema puste ni smrti da te iz zla isprti''.

Raspukni zemljo da u nju narod propadnemo s tugom! Bože oprosti narodu koga je vlast upotrijebila do neupotrebljivosti.

Jedini izlaz je narodna sačekuša, ali od ''događanja naroda'' imali smo samo tamne dane i polarne noći.

Sada nam se svijetle upitnici: kuda i kako dalje!

Nedeljko Žugić

KOMENTARI:

Svaka cast gospodine Zugicu ovako nesto nam je odavno trebalo nadam se da ce mnogi casni utemeljivaci i stvaraoci republike srpske zahvaljujuci tebi moci da kazu i ispolje svo nezadovoljstvo prema onima koji su favorizovali ratne profitere i dezertere a ponizili i osiromasili sve boracke kategorije

LJUBOMIR

21/02/2011 18:22

Nije spam

94.250.35.31

Čestitamo!

glasnaroda | 18 Februar, 2011 17:54

Ukoliko možete da pročitate ovaj članak, uspešno ste se registrovali na Blog.rs i možete početi sa blogovanjem.

Ko sam ja?

MI SMO ONI KOJI SU SE NAŠLI U OVOJ IZRECI:
''KO ISKRENO I STRASNO LJUBI ISTINU, SLOBODU I OTADŽBINU,
SLOBODAN JE I NEUSTRAŠIV KAO BOG,
A GLADAN I PREZREN KAO PAS''.

Petar Kočić

PIŠITE ARGUMENTOVANO I ODGOVORNO, STAVITE SVOJ PEČAT ISTINE NA OVAJ BLOG...

Meni

Pretraži

Kalendar

«	Decembar 2025					»
Po	Ut	Sr	Če	Pe	Su	Ne
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31